مهم‌ترین نکته‌ای که می‌خواهم به آن بپردازم زباله نریختن و کثیف نکردن طبیعت نیست، بلکه ایجاد دغدغه‌ی عدم تولید زباله است. یعنی تا جایی که می‌توانیم ایجاد زباله را کم کنیم. راهکارهایی دارد که در ادامه برمی‌شمرم.

قبل از هرچیز، چند اقدام ساده و تاثیرگذار؛ یک ماگ (لیوان بزرگ) فلزی، یک قمقمه‌ی نشکن آب و یک کیسه پارچه‌ای برای خرید تهیه کنیم، به یقین در سفرها بخش اعظمی از زباله‌های بالقوه را تولید نخواهیم کرد.

(در یادداشتی جداگانه مفصل‌تر به مبحث زباله پرداخته می‌شود)

یکی از بدترین پسماندهای زباله، قوطی‌های کنسروی هستند که اغلب، به دلیل فرهنگ نامناسب برخورد با زباله، به چرخه بازیافت شهری وارد نمی‌شوند و در طبیعت رها می‌شوند.

راهکاری که برای این مسئله می‌توان پیشنهاد داد این است که در شرایطی که توانایی، وقت و امکان آشپزی را داریم،

حبوبات و مواد غذایی که قصد استفاده کنسروی از آن‌ها را داریم، خریداری کنیم و با روندی سالم‌تر به آشپزی بپردازیم و از مواد نگه دارنده در کنسروها هم در امان باشیم.

در ادامه‌ی بحث مهم زباله؛ اگر به التزام، زباله‌ای تولید می‌شود در همان ابتدا به تفکیک آن بپردازیم. یعنی اگر پسماند میوه‌ها و موادی همچون سیب‌زمینی، گوجه، بادمجان، پوست تخم مرغ و امثال این‌ها جز زباله‌ها بود را جدا کنیم و با حفر چاله‌ای حداقل 30 سانتی متری آن‌ها را دفن کنیم.

این مواد، زود تجدیدپذیر هستند، ضمن اضافه کردن مواد آلی آن‌ها به خاک، حجم قابل توجهی از زباله‌ها با این روش کم می‌شود.

البته در نظر داشته باشیم هرجایی نمی‌شود این دست از زباله‌ها را مدفون کرد. برای مثال خاک کویر برخلاف کوهستان و جنگل، این قابلیت را نخواهد داشت که این زباله‌ها را بازیافت کند.

همراه داشتن کیسه‌های مخصوص زباله برای پک کردن مابقی زباله‌ها و مشاهده زباله‌های احتمالی در مسیر هم از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

گاهی وقت‌ها با صحنه‌های ناخوشایندی در محیط‌های زیبای طبیعت مواجه می‌شویم که حس زیباپسند انسانی ایجاب می‌کند بی ملاحظه‌گی عده‌ای دیگر را پوشش دهیم.

اکوسیستم را به حال خود بگذار!

شاید بارها از مجراهای مختلف این جمله را شنیده باشیم که «در طبیعت جز رد پا چیزی جا نگذار!» این دارای مفهومی عمیق است.

در ابتدا شاید برداشت کنیم که زباله را نباید در طبیعت رها کرد اما برداشتی عمیق‌تر نیز می‌توان داشت مبنی بر اینکه موجودات دیگر را چه حیوانات و چه نباتات به حال خود رها کنیم و میهمان خوبی برای محیط زیست آن‌ها باشیم.

از بین بردن پوشش گیاهی، شکار موجودات، قطع درختان زنده و مانندهایی از این دست را می‌توان برشمرد که ردپایی زشت را به جا خواهد گذاشت.

اگر قصد آتش افروختن برای یک شب‌مانی لذت‌بخش در طبیعت را داریم نیز، باید به خود زحمت بدهیم و به جست‌وجوی چوب‌های خشک برویم و چوب‌هایی که درختان سخاوت‌مندانه در اختیار ما قرار می‌دهند را بسوزانیم.

احترام به موجودات (ساکنان) جنگل و دریا و کویر و کوهستان و در کل طبیعت، وظیفه یک مسافر است که علاوه بر شهرگردی در سفرهایش اهل طبیعت نیز هست.

با طبیعت مهربان باشیم همانگونه که او با ما مهربان است و سخاوت‌مندانه بساط لذت و آرامش را برای ما فراهم می‌کند.

«آب را گل نکنیم»